radiokoocheh.com – در زمان جنگ ایران و عراق دوستی تعریف می‌کرد که در یک حرکت نفوذی-شناسایی، شبی وارد خاک عراق شده بود و می‌باید از معبر باریکی عبور می‌کرد. می‌گفت دستور داشتیم که اگر سرباز عراقی را در سر راه و مزاحم کار خود دیدیم او را بدون سر و صدا از پیش رو برداریم و به کارمان ادامه دهیم. دوستم ادامه می‌داد از یک خاک‌ریز که سرازیر شدم ناگهان سربازی عراقی را دیدم که پشت به من ایستاده بود، تا آمد بچرخد کاردم را کشیدم و تا آمدم دستم را روی دهانش بگذارم و گلویش را ببرم بلند به عربی گفت: «به من رحم کن». دوستم می‌گفت یک‌هو دیدم دست‌هایم شل شد و بی‌اختیار رهایش کردم، سرباز عراقی برگشت و روبه‌رویم روی زانوهایش نشست و شروع کرد آرام آرام گریه کردن. آن دوست ادامه می‌داد که بعدها با خودم فکر کردم این‌کارم چقدر احمقانه بوده است و طرف می‌توانست به محض این‌که برگشت به من شلیک کند. ...